Πριν την αρχή του Χρόνου, ο Άνθρωπος γύριζε μόνος και φοβισμένος,
περιπλανώμενος στα παγωμένα κενά και το έρεβος. Άμα γεννήθηκε ωστόσο ο
Χρόνος, φανερώθηκε τότε στον Άνθρωπο ο Κόσμος σ' ολόκληρο το βουβό του
μεγαλείο και το φως. Όταν πια και το τελευταίο αστέρι είχε περάσει
μπροστά από το σαστισμένο βλέμμα, γύρισε ο Κόσμος και ρώτησε τον Άνθρωπο
ποιος ήταν. Τότε ο Άνθρωπος - καθώς, μέσα στη μοναξιά του, δεν είχε
ακομη κατακτήσει το λόγο και το ψέμμα - μαγεμένος έπλασε τη μουσική και
το χορό, σαν απάντηση στον Κόσμο. Από τοτε Κόσμος κι Άνθρωπος έγιναν
φίλοι κι άφησε ο ένας τον άλλο να κατοικεί μέσα του...
[2015]
No comments:
Post a Comment